Playtime audiovisuales: “Cremos na convivencia de todos os formatos”
Enrique e Natalia Piñuel rexentan Playtime Audiovisuais: unha plataforma multitarea cuxa labor é, nas súas propias palabras, “que todo o que mereza ser visto se vexa”. Unha labor que, no seu caso, levoulles desde a distribuír e comisariar mostras, ata a producir nunha vital labor no campo do audiovisual. Natalia Piñuel fálanos sobre a selección ao redor da música e o Super 8 que crearon para a sección “Super 8 Contemporáneo” do (S8).
Que se atopará quen vaia ver a mostra que habedes comisariado?
Para a mostra preparamos un ciclo, que pon en relación ao cine máis experimental e periférico coa música, así o público asistente atoparase un triplo programa, que baixo o título “Imaxes rodadas, películas roubadas e son panayonqui” inclúe unha selección de 13 videoclips, doutros tantos autores, rodados en Super 8 e de recente produción. Doutra banda, unha suxestiva compilación de cine reciclado e música e, como colofón, o live show dos incribles Dúo Cobra que tras o seu paso no Primavera Sound, presentarán en exclusiva o espectáculo “Papel Médium” con multiproxeccións en Super 8.
Cal diriades que é a tendencia ou o maior campo de interese nisto da relación entre película, música e apropiación?
Nos últimos anos, está a haber un auxe no traballo con material apropiado, en diferentes campos do audiovisual. A relación apropiación e música está, por unha banda, moi presente dentro do campo do videoclip, principalmente, para grupos de corte independente. Doutra banda tamén hai un nutrido grupo de autores, que traballan dentro do cine experimental e o cine performativo, que traballan esa relación entre apropiación e música.
Como distribuidores/produtores/comisarios, vedes un especial auxe do videoclip en Super 8 estes anos? Se é así, cal credes que é o motivo?
Si, existe unha tendencia cara a recuperar todos os formatos analóxicos. Tras os primeiros anos do boom do dixital, nos que parecía que xa non habería volta atrás, cada vez son máis os autores que buscan recuperar estes formatos. Xa non só por unha cuestión estética propia do soporte cinematográfico, senón pola necesidade tamén de volver ás orixes, a un cine máis “primitivo” no que sexa un o que manexa a ferramenta e non esa sensación que ás veces dan as cámaras de alta tecnoloxía de ser elas as que manexan a un, con tantas configuracións preestablecidas e facilidades de gravación. O Super 8 sempre deu lugar á experimentación visual polo que se adecúa ás inquietudes dos artistas.
Que lugar ocupa o Super 8 neste mundo de hoxe, no que o dixital pono todo tan fácil?
Está claro que a día de hoxe, as facilidades que ofrece o mundo dixital, gañáronlle a partida ao Super 8, no ámbito do doméstico. Con todo, dentro do mundo cinematográfico, está recuperando posicións, grazas entre outros, a novos cineastas, que ven no Super 8, unha forma moi atractiva de achegarse ao propio soporte cinematográfico. Cremos na convivencia de todos os formatos e soportes. Nada ten por que desapararecer senón que temos todos: autores / produtores / distribuidores que ser capaces de lograr a sintonía adecuada, para que cada historia atope o formato máis idóneo de expresión e o resultado poida exhibirse e chegar nas mellores condicións.
Como é o cine de apropiación a día de hoxe, coa superabudancia de material “apropiable”?
O cine de apropiación está vivindo un dos seus mellores momentos. Nos últimos anos, grazas aos procesos de dixitalización de imaxes e á facilidade para compartir datos, que nos proporciona internet, temos acceso a un material que ata a data era inimaxinable. Isto enriqueceu, notablemente, a capacidade de actuación dos artistas audiovisuais, que se nutren de imaxes de arquivo, para os seus traballos. Historicamente, o material de arquivo utilizábase ben para ilustrar documentais de carácter histórico ou biográfico ou ben dentro do cine máis experimental e de vangarda, con todo, grazas ao auxe que está vivindo na actualidade o cine de apropiación, traspasáronse estas fronteiras e cada vez son máis os autores que desenvolven esta práctica, introducíndose ademais nos campos do videoclip, o videoarte ou ata a propia publicidade.