Abr 26, 2011
Oito meses despois do peche do Cárcere Provincial da Coruña, celebrábase nas súas instalacións recentemente abandonadas un evento cultural: o (S8). Mantas, calendarios, pintadas dos presos que ata facía pouco seguían alí, testemuñaban a función que ese espazo cumprira durante tantos anos, e convivían coa enerxía nova que entraba no cárcere. É importante que, mentres isto pasaba, non se produciu o lavado de faciana que converte ás institucións e factorías abandonadas en asépticos centros culturais, disociando ao espazo do seu significado e da súa relación co poder. Un ambiente, o das celas, que non deixa entrar o aire corporativo (moitas veces viciado) que rodea ás institucións da cultura, sepáraas da realidade, e convérteas en burbullas desde as que se fai coma se non pasase nada. Un espazo, o do antigo cárcere provincial, do que non se borraron as pegadas da privación da liberdade, do marxinal, unhas pegadas que nos poden axudar a manternos alerta nun mundo no que os cidadáns viven suxeitos a mil sutís e inquietantes formas de control.Un ambiente, o das celas, que non deixa entrar o aire corporativo (moitas veces viciado) que rodea ás institucións da cultura, sepáraas da realidade, e convérteas en burbullas desde as que se fai coma se non pasase nada. Un espazo, o do antigo cárcere provincial, do que non se borraron as pegadas da privación da liberdade, do marxinal, unhas pegadas que nos poden axudar a manternos alertas nun mundo no que os cidadáns viven suxeitos a mil sutís e inquietantes formas de control. info
